مشتي غلام حسين
همسايهء ما بود
مردي خميد قد
با چهره اي فرتوت

دوران پيري را
در خانه سر ميکرد
با خاطراتي خوش
از روزهاي دور
با خاطري غمگين
ازمحنت امروز
- -
او در جواني هاش
کفاش خوبي بود
هم کفش کهنه داشت
هم کفش هاي نو
هم کفش مهماني
هم کفش جُو دِ رو
- -
تعمير هم ميکرد
با سوزن و درفش
با وصله و پينه
با پيشبند چرم
بر پا و بر سينه




گاهي عصا در دست
بر روي يک سکو
در کوچه مي نِشست

روئي گشاده داشت
بر هر که مي گذشت
دستي تکان ميداد
جيبش پر از کشمش
قدري به اين ميداد
قدري به آن ميداد


تق تق عصا زنان
در داخل جنگل
گاهي قدم ميزد
با آب ، با بوته
با کاج هاي پير
آهسته دم ميزد


سيگار فروردين
با دود تلخ و تند
همواره در مشتش
هر چند مي ناليد
از دردِ در سينه
يا دردِ در پشتش

مي گفت عمرم رفت
ديگر مجالي نيست
امروز يا فردا
من نيز خواهم مرد
از ميوه هاي باغ
در فصل تابستان
ديگر نخواهم خورد



با دست لرزانش
گاهي مرا ميخواند
پولي به من ميداد
مي گفت از بازار
چيزي فراهم کن
سيگاري و ناني

از ميوه هاي فصل
گيلاس يا آلو
اصلا چه ميدانم
هر آنچه خود داني


او عاقبت روزي
از دار دنيا رفت

همسايگان بودند
با جمعي از خويشان
تشييع و تدفين و ترحيم بر پا شد
او نيز چون رودي راهي به دريا شد


در ذهن من اما
يادش هميشه هست
آن چهرهء فرتوت
آن دست پر تاول
بر روي آن سکو
در بين آن جنگل

او مرد خوبي بود
مردي سخاوتمند
بي بغض و بي کينه
مردي پر از بخشش
پر مِهر و پر لبخند


عميدرضا مشايخي مهر ماه 91